Czasem wystarczy jedno zdanie, zmęczenie czy rozczarowanie, by coś w nas drgnęło i pojawiła się myśli: czy naprawdę muszę być lepsza, by zasługiwać na miłość, spokój, odpoczynek? Jeśli masz dość życia na 110%, ciągłego ulepszania się i udowadniania czegoś sobie i innym oraz spełniania standardów, które nigdy nie były Twoje, ten tekst jest dla Ciebie. Przeczytaj go nie po to, by mieć kolejną listę zadań do odhaczenia, ale byś mogła na chwilę się zatrzymać i może pierwszy raz od dawna pomyśleć: jestem wystarczająca (i pomóc sobie w to wreszcie uwierzyć).

Utknęłaś w pułapce „muszę” i „powinnam”?

Wiele z nas funkcjonuje na autopilocie, na fali obowiązków, oczekiwań i wewnętrznej presji. Nawet nie zauważamy, kiedy „muszę” i „powinnam” stają się naszym codziennym mottem.

Nie jest to trudne. Żyjemy w czasach kultu produktywności, perfekcji oraz nieustannego samodoskonalenia. Social media — pełne idealnych ilustracji i inspiracji — tylko wzmacniają poczucie, że wciąż jesteśmy niewystarczające. Z każdej strony widzimy perfekcyjne ciała, szybkie kariery i macierzyństwo pełne lukru. Łatwo wpaść w pułapkę porównań i poczucia, że z nami coś jest nie tak.

„Z każdym dniem daję z siebie więcej, ale wciąż mam poczucie, że to za mało” czy „Ciało mówi: odpocznij, a głowa: jeszcze trochę, jeszcze wytrzymaj, daj z siebie więcej” to nie są wyjątkowe wyznania. To codzienność wielu kobiet, które przez lata nauczyły się funkcjonować w trybie „muszę”, „powinnam”, „trzeba się bardziej postarać”. Tyle że cena za tę perfekcję jest wysoka. Zamiast zadowolenia, satysfakcji czy poczucia dumy pojawia się wypalenie, samotność, lęk, brak radości z życia i poczucie, że to jeszcze nie to. Że jeszcze nie zasługuję.

Jak pokonać drogę od frustracji do wolności?

Znasz ten głos w głowie? Musisz jeszcze schudnąć. Powinnaś bardziej się postarać. Zrób więcej, bądź lepsza, nie marudź. To głos wewnętrznego krytyka, który kiedyś miał Ci pomóc się dopasować, zdobyć uwagę, przetrwać. Ale dziś już nie służy. Dziś więc możesz z niego zrezygnować a nawet powinnaś.

Zamiast „muszę” możesz wybrać:

• chcę,
• mogę,
• wybieram.

To nie znaczy, że rezygnujesz z ambicji czy celów. To znaczy, że działasz z wolności, nie z presji. Że zaczynasz odzyskiwać kontrolę nad swoim życiem. I wreszcie możesz powiedzieć: to moje wybory, moja energia, mój czas.

Żegnaj, mała dziewczynko!

Wiele z naszych dorosłych strategii to tak naprawdę dziecięce mechanizmy przetrwania. Te, które miały nam zapewnić miłość i akceptację: bycie grzeczną, super odpowiedzialną, zawsze gotową do pomocy, ale i niewidzialną, żeby nie sprawiać problemów. Niestety te działania, które chroniły w dzieciństwie, komplikują dorosłe życie.

Ale wiesz co? Nie jesteś już małą dziewczynką. Nie musisz zadowalać wszystkich, żeby zasłużyć na uwagę. Nie musisz być idealna, by ktoś Cię kochał.

Czy wiesz, że jesteś już wystarczająca?  

Wątpliwości, kompleksy i perfekcjonizm potrafią skutecznie odebrać radość z życia. Sprawiają, że zamiast doświadczać, nieustannie analizujemy. Zamiast cieszyć się sobą, wciąż się poprawiamy. Tymczasem…

W świecie, który karmi nas przekonaniem, że zawsze trzeba być lepszą wersją siebie, to brzmi jak herezja, ale naprawdę: jesteś wystarczająca — już teraz. Nie musisz niczego udowadniać. Jesteś wyjątkowa, choć nie masz super wysportowanego, idealnego ciała z Instagrama. Nie musisz mieć miliona osiągnięć, nie musisz być supermamą, superpartnerką, superszefową. Możesz być sobą. Delikatną, zmęczoną, czasem niepewną. I to wystarczy. Możesz sobie powiedzieć:

• Jestem wyjątkowa, bo jestem sobą.
• Mam prawo być zmęczona.
• Mam prawo się pomylić.
• Mam prawo nie być idealna.

Czułość wobec siebie to nie słabość. To siła, która uzdrawia.

„Jesteś wystarczająca” – co to znaczy?

Co znaczy, że jesteś wystarczająca? To, że nie musisz być perfekcyjna, żeby zasługiwać na akceptację – także swoją własną. Nie musisz spełniać wszystkich oczekiwań innych ludzi ani mieć gotowych odpowiedzi na wszystko. Bycie wystarczającą to odwaga, by być po swojej stronie: z całą niedoskonałością, wątpliwościami i momentami zwątpienia oraz przypomnienie sobie, że nawet jeśli nie masz jeszcze wszystkiego, co chcesz osiągnąć i tak  jesteś ważna i wartościowa.

Czy wiesz, jaką siłę może dać moment, w którym z pełnym przekonaniem mówimy sobie: jestem wystarczająca, jestem wyjątkowa. Jak dużą ulgę przynosi nie kolejne osiągnięcie, ale wyjście spod ciężaru wewnętrznej presji i oczekiwań innych?

Jak się zaprzyjaźnić ze sobą — teoria i praktyka

Jak odnaleźć zadowolenie z siebie, będąc dorosłą kobietą? Jak zbudować poczucie własnej wartości, które nie zależy od opinii z zewnątrz? Dobra wiadomość jest taka, że to możliwe. Co więcej, nie potrzebujesz rewolucji. Osiągniesz to, krok po kroku, z uważnością i czułością wobec siebie.

Jak zacząć się ze sobą zaprzyjaźniać? Pierwszym krokiem jest zamiana „muszę” na „chcę”, czyli wybieranie z poziomu świadomości, a nie przymusu. To także nauka odpuszczania kontroli i oczekiwań, bo nie wszystko w życiu da się zmienić. Przejęcie odpowiedzialności za siebie nie oznacza obwiniania — to sposób na odzyskanie wpływu i wewnętrznej mocy.

Co może pomóc? Bardzo ważne są ćwiczenia i mikro-nawyki wzmacniające poczucie własnej wartości, techniki uwalniania się od wpływu opinii innych, rytuały czułości, spokoju i mocy. Co możesz robić?

• Zatrzymaj się i sprawdź: „Czego teraz potrzebuję?”
• Prowadź dziennik wdzięczności.
• Zamień autoocenę na autoobserwację: co czuję, co myślę, czego unikam?
• Znajdź swój rytuał ukojenia: spacer, medytacja, joga, kilka głębokich oddechów.
• Otaczaj się tymi, którzy Cię widzą i nie każą „być lepszą”.
• Pamiętaj o codziennych afirmacjach: „Jestem wystarczająca. Jestem dobra taka, jaka jestem.”

To nie są triki. To sygnały wysyłane do Twojego ciała i psychiki: jesteś ważna, jesteś warta troski.

Siła rodzi się nie z perfekcji, lecz z odwagi, by zacząć od nowa

Inspiracją do napisania artykuły była książka „Luz. I tak nie będę idealna” Tatiany Mindewicz-Puacz oraz historia autorki, która pokazuje, że prawdziwa siła rodzi się nie z perfekcji, lecz z odwagi, by zacząć od nowa – nawet kiedy wszystko mówi, że się nie da.

— Kiedy rozpoczynałam swoje życie zawodowe nie miałam skończonych studiów, oszczędności czy kwalifikacji. Byłam pogubioną, niespełna 20-letnią kobietą z malutkim dzieckiem i długami zostawionymi przez byłego męża. Nie czułam się ani ładna, ani mądra. Niewiele osób dawało mi szansę na przetrwanie, a jeszcze mniej na to, że cokolwiek w zżyciu osiągnę.

Od tamtego czasu minęło prawie 30 lat i z pełnym przekonaniem mogę powiedzieć jedno: każdy z nas jest swoją największą szansą. Bez względu na to, w jakiej jesteś sytuacji, ile masz lat i czego doświadczyłaś. Jeśli zdecydujesz, ze chcesz zmienić swoje życie — zrobisz to.

Dzisiaj mam ponad 50 lat i nigdy nie czułam się lepiej. (…) Czuję się tak, bo nauczyłam się ufać sobie, traktować trudności jako szanse i nie pozwalać innym, żeby decydowali o moich wyborach. Wiem, na co mam wpływ i tym się zajmuję, nie tracąc czasu na działania tam, gdzie tego wpływu nie mam.

Historia kobiety sukcesu, która pomimo trudności postanowiła wziąć życie w swoje ręce i z determinacją, krok po kroku, budowała niezależność, ucząc się stawiać granice i wybierać siebie zamiast spełniać cudze oczekiwania, jest budująca, wręcz otulająca i warta zapamiętania. Pokazuje, że nie trzeba być idealną, żeby być wystarczającą i spełnioną — wystarczy nie przestać wierzyć w siebie. Warto o tym pamiętać.